LCB
Ist das Sehen die Widerspiegelung des Fühlens?
back

Ist das Sehen die Widerspiegelung des Fühlens?

12.10.20Amir Gudarzi

Teppichknüpferinnen wollen normalerweise als Motiv durch eine Spiegelung den Himmel oder auch die innere Seite einer Kuppel abbilden, damit Menschen, die auf diesem Teppich stehen, das gleiche Gefühl erleben, wie in einen Himmel oder in eine große Kuppel zu blicken. Wenn sie diesen Teppich bewusst für den Export nach Europa geknüpft hatten, dann wollten sie auch zusätzlich das spezielle Gefühl, unter einer persischen Kuppel zu stehen, vermitteln. Die Kuppel wiederum sollte auch den Himmel repräsentieren, das bedeutet eine mehrmalige Widerspiegelung. Aber kann man dieses Gefühl, kann man überhaupt etwas rein durch das Sehen tatsächlich erleben? Wird auch das Leid des Menschen, der seit ein paar Jahrhunderten sämtliche Paläste in Europa mit Teppichkunst ausstattet, sichtbar? Wohl kaum. Dass diese Künstlerinnen selbst nie in der Lage sein werden, so einen Teppich zu kaufen, sollte auch erwähnt sein.

Den auf dem Foto abgebildeten second hand Teppich habe ich kürzlich in Wien erworben. Gerade liegt er noch bei mir im Wohnzimmer, bevor ich ihn demnächst meiner Mutter nach Australien schicken werde. Der Teppich stammt übrigens aus Ghom: Irans Vatikan oder der Vatikan der Schiiten. Dort werden die religiösen Vorschriften strenger eingehalten als woanders im Land. Öffentliche Auspeitschungen, Exekutionen finden nach wie vor statt, früher auch Steinigungen.

Vielleicht sitzen einige der Teppichknüpferinnen gerade auf Moria, weil sie vor dem iranischen Regime und dem Elend im Iran fliehen mussten. Einlass nach Europa erhält ihre Kunst, aber nicht sie selbst? Ja zur Ausbeutung des Landes, aber Einlass der dazugehörigen Menschen nach Europa gibt es nicht? Meine Ahnen, egal ob friedlich oder gewaltvoll gestorben, auf der Erde, die sie gehen und sterben gesehen haben, werden ohne ihr Einverständnis aus dem Grab gerissen und in den Museen Europas ausgestellt. Ihre Kunst, ihre Bücher, ihre Kleider, ihre Teppiche, ihre Ornamente und Gedanken. Eigentlich wollten sie doch auf ihrer Erde bleiben. Aber die Lebenden, die fliehen, die will man nicht. Die österreichische Regierung bleibt dabei: Hilfe soll vor Ort geleistet werden. Gleichzeitig wird Symbolpolitik auf Social Media betrieben, in der Mitgefühl v. a. mit Kindern und Frauen in den Lagern der griechischen Inseln betont wird. Sie sollten vielleicht solange abwarten, bis sie tot und museumstauglich sind, dann bringt man sie auch nach London, Paris oder auch Wien. Jetzt aber gilt es leise zu sein und versteckt zu leiden.

Wenn Leute etwas über Moria auf Social Media posten, wollen sie ein Gefühl bei uns erzeugen. Funktioniert die Widerspiegelung so wie beim Teppich? Wohl im Endeffekt genau so wenig.

Does What We See Reflect What We Feel?

12.10.20Amir Gudarzi

Carpet weavers usually try to create a mirror image of the sky or the inside of a dome, so that people walking on the carpet feel as if they were looking up at the sky or into a large dome. When the carpet is made for export to Europe, their aim is more specifically to convey the feeling of standing under a Persian dome. This dome, in turn, is supposed to represent the heavens, so the mirroring is twofold. But is it really possible to feel such things? Is it possible to be made to feel something simply by looking? What about the suffering of the people who have been supplying all the palaces in Europe with beautiful carpets for centuries? Is that visible? Hardly. And we mustn’t forget that these artists will never be able to afford such carpets for themselves.

The second-hand carpet on the photograph is one I bought recently in Vienna. It’s on my sitting-room floor for the time being, but I will soon be sending it to my mother in Australia. It comes from Qom—the Vatican of Iran, the Vatican of the Shiites, where the religious rules are more closely adhered to than anywhere else in the country. Public flagellations and executions still take place here, though people are no longer stoned.

Perhaps some carpet weavers are on Moria at present, because they have had to flee from the Iranian regime and the misery in Iran. Their art is granted entry into Europe, but they aren’t? Fine to plunder the country of artefacts, but not to let in the people? My ancestors, however peacefully or brutally they died, are being torn from their graves and exhibited in the museums of Europe—their art, books, clothes, carpets, ornaments, thoughts. They didn’t actually have any desire to leave. But the living who are fleeing, who want to get away—they are unwanted. The Austrian government remains firm: aid is to be given in the country itself. Meanwhile, on social media, gesture politics is thriving, demanding sympathy with people—especially women and children—in the camps on the Greek islands. Maybe they should wait until they are dead and fit for a museum; then they will be fetched over to London, Paris or Vienna. For now, though, they have to keep quiet and suffer out of sight.

When people post stuff about Moria on social media, they want to make us feel something. Does it work like the reflections in the carpet? Does what we see reflect what we feel? The effect is probably similarly unconvincing.

Translation: Imogen Taylor

آیا دیدن احساس را هم بازتاب می دهد ؟

12.10.20Amir Gudarzi

قالیبافان عموما برای طراحی نقوش فرش از بازسازی تصاویر آسمان و یا نقش و نگارهای درون گنبدها استفاده می کنند تا هنگامی که کسی، روی این فرش می ایستد همان حسی را تجربه کند که گویی به آسمان یا از درون به یک گنبد تاریخی نگاه می کند. اگر آنان آگاهانه این فرشها را برای صادرات می بافتند، می خواستند احساسی خاص مثل ایستادن زیر یک گنبد ایرانی را منتقل کنند. این گنبد باید آسمان را به تصویر بکشد و این یعنی بازتاب و انعکاس چندین باره ی آسمان.
اما آیا می توان آن احساس درونی را تنها از طریق دیدن تجربه کرد؟ آیا می شود درد قالیبافانی را که صدها سال قصرهای اروپا را با هنر فرش بافیشان مزین کردند به نمایش گذاشت؟ مطمئنا نه. لازم به یادآوریست که این هنرمندان قالیباف خودشان هیچ وقت قدرت خرید چنین فرش هایی را ندارند.
این عکس، فرش دست دومی را نشان میدهد که به تازگی در وین خریده ام. در حال حاضر در اتاق نشیمن زیر پایم است و به زودی آن را برای مادرم به استرالیا می فرستم. ضمنا این فرش در قم بافته شده. قم، واتیکان ایران یا بهتر بگویم واتیکان شیعیان است. آنجا مقررات مذهبی، سخت تر از سایر نقاط ایران به مردم تحمیل میشود. احکام مذهبی مانند شلاق، اعدام و حتی تا چندی پیش سنگسار به صورت علنی برگزار میشد. چه بسا چندین تن از همان قالیبافان از ظلم حکومت ایران و از سر فلاکت گریخته و همین حالا در
کمپ موریا باشند. هنر آنها اجازه ی ورود به اروپا را دارد ولی خودشان نه ؟ آری به استثمار سرزمین ها و نه به ورود مردمانش به اروپا ؟
اجداد من چه در صلح و چه در جنگ درگذشته اند، در خاک خودشان زندگی کرده، بالیده و مرده اند، اما بدون اجازه ازگورهایشان بیرون کشیده و در موزه های اروپا به نمایش گذاشته شده اند. هنرشان، دست نوشته هایشان، لباسهایشان، فرشهایشان، زیورآلاتشان و حتی اندیشه هایشان. در واقع که آنها می خواستند در خاک خودشان بمانند، اما زندگانی که گریخته اند را هیچ کس نمی خواهد. دولت اتریش بر سر حرفش مانده: کمک رسانی فقط در سرزمینهای خودشان انجام خواهد شد. همزمان در رسانه های اجتماعی سیاست سمبولیک اجرا شده و مخصوصا بر طبل همدردی با زنان و کودکان آواره در اردوگاههای جزایر یونان کوبیده میشود. چه بسا بهتر بود این پناهندگان در کشورهای خودشان منتظر می ماندند تا بمیرند و بعد اجسادشان را به موزه های لندن، پاریس و وین بیاورند. اما اکنون، مهمترین وظیفه شان شاید سکوت است و در خفا رنج کشیدن.
هنگامی که انسان ها مطلب و یا تصویری را در شبکه های اجتماعیشان در مورد موریا نشر میکنند، می خواهند در ما احساسی را بوجودآورند.
آیا این دیدن احساس را به سان فرش بازتاب میدهد؟ در نهایت به همان اندازه اندک و ناچیز.

ترجمه به فارسی: نیما نظری نیا

Print

Amir Gudarzi

Amir Gudarzi graduierte an der einzigen Theaterschule im Iran und absolvierte danach ein Studium in Szenischem Schreiben in Teheran. Seit 2009 lebt Gudarzi unfreiwillig im Exil in Wien, wo er ein Studium in Theater-, Film- und Medienwissenschaften abschloss. 2017 gewann er den exil-DramatikerInnenpreis. Gudarzis Stück »Die Burg der Assassinen« wurde 2019 zum Stückemarkt des Berliner Theatertreffens eingeladen, 2020 wird sein Stück »Geleemann« in Wien im Werk X am Petersplatz zu sehen sein. Mit freundlicher Unterstützung des Bundeskanzleramts Österreich wird er Stipendiat im LCB zwischen Oktober und Dezember 2020 sein.

Amir Gudarzi graduated from the only theater school in Iran and then studied scenic writing in Tehran. Since 2009, Gudarzi has been living involuntarily in exile in Vienna, where he completed his formation in theater, film and media studies. In 2017, he won the exile-playwriting-award. In 2019, Gudarzi’s play “Die Burg der Assassinen” was invited to the Stückemarkt des Berliner Theatertreffens, a theatre festival in Berlin. In 2020, his play “Geleemann” will be shown in Vienna at the theater WERK X at Petersplatz. With the kind support of the Austrian Federal Chancellery, he will be house guest at the LCB between October and December 2020.

Amir Gudarzi graduated from the only theater school in Iran and then studied scenic writing in Tehran. Since 2009, Gudarzi has been living involuntarily in exile in Vienna, where he completed his formation in theater, film and media studies. In 2017, he won the exile-playwriting-award. In 2019, Gudarzi’s play “Die Burg der Assassinen” was invited to the Stückemarkt des Berliner Theatertreffens, a theatre festival in Berlin. In 2020, his play “Geleemann” will be shown in Vienna at the theater WERK X at Petersplatz. With the kind support of the Austrian Federal Chancellery, he will be house guest at the LCB between October and December 2020.

Toledo Logo
360