κράτα το χέρι μου, έχουμε lockdown μωράκι
21 απριλίου 2020: πρώτο lockdown
δεν έχω δει ποτέ μου δυο αγόρια πιασμένα χέρι-χέρι εκεί που μένω στην ελλάδα
υπάρχουν φυσικά εκείνες οι στιγμές όταν δύο αγόρια περπατούν τόσο κοντά το ένα με το άλλο, που για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου τα χέρια τους φαίνονται να είναι πιασμένα. σαν οφθαλμαπάτη ή ένα μαγικό τρικ που θα ήθελες να μη μάθεις το κόλπο, ώστε να μπορέσεις να το πιστέψεις αληθινό για πάντα.
δεν έχω δει ποτέ μου δυο αγόρια πιασμένα χέρι-χέρι εκεί που μένω στην ελλάδα
& σίγουρα δεν έχω υπάρξει αρκετά γενναίος ώστε να γίνω εγώ εκείνο το αγόρι με ένα άλλο αγόρι. όποτε περπατώ στο κέντρο της πόλης, πάντα με κοιτάνε περίεργα λόγω του τρόπου που ντύνομαι ή καμιά φορά νέα παιδιά μου φωνάζουν «αδερφή». πάντα προσπαθώ να απαντάω σε αυτά που μου λένε & να κάνω πλακίτσες για όλα αυτά σε φιλενάδες, το κάνω να φαίνεται σα να μου αρέσει αυτού του είδους η προσοχή. όμως απλά υποκρίνομαι ώστε να δίνω την εντύπωση ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο. στην πραγματικότητα είμαι τρομοκρατημένη: τόσοι και τόσοι φίλοι και φίλες στην ελλάδα έχουν φάει ξύλο δημόσια για τον τρόπο που ντύνονται, ή επειδή πιάνουν το χέρι ενός άλλου αγοριού.
& έτσι δεν έχω δει ποτέ μου δυο αγόρια πιασμένα χέρι-χέρι εκεί που μένω στην ελλάδα
μέχρι χθες, καθώς διέσχιζα την τσιμισκή τη νύχτα, στη θεσσαλονίκη. δρόμος πάντα γεμάτος, όμως τώρα δεν υπάρχει ψυχή λόγω lockdown. & ωστόσο να ‘τοι, δύο αγόρια μπροστά στα μάτια μου. με βλέπουν & αφήνουν τα χέρια. θέλω να τους φωνάξω σα να είμαστε σε ταινία: «συνεχίστε, όλοι κοιμούνται. είμαστε μόνο εμείς & υπόσχομαι ότι δε θα ζηλέψω». θέλω να ουρλιάξω «γιατί μόνο εν μέσω lockdown μπορεί ένα αγόρι να εκφράζει την αγάπη για ένα άλλο αγόρι σε αυτή τη γαμημένη πόλη;». όμως έχουν απομακρυνθεί πολύ πλέον & εγώ στέκομαι στη μέση του δρόμου σαν αποχαυνωμένη και τους κοιτάζω καθώς χάνονται στο βάθος. κι έτσι από μια τέτοια ασφαλή απόσταση, γυρίζουν πίσω και με κοιτάνε και ξαναπιάνονται.
Halt meine Hand, es ist Lockdown Baby
21.April 2020: Erster Lockdown
Wo ich lebe in Griechenland, habe ich noch nie zwei Jungen Händchen halten sehen.
Es mag vorkommen, das zwei Jungen nah beieinander gehen, und sich dabei ihre Hände für den Bruchteil einer Sekunde überkreuzen, als ob sie sich berühren würden.
Wie bei einem Zaubertrick wünscht man sich dann, es nicht besser zu wissen, so dass man der Illusion für immer Glauben schenken könnte.
Wo ich lebe in Griechenland, habe ich noch nie zwei Jungen Händchen halten sehen.
Und sicherlich war ich noch nie so mutig, selbst einer dieser Jungen zu sein.
Immer wenn ich ins Stadtzentrum gehe, mustert man mich und meine Kleidung, und manchmal rufen mir Teenies “Schwuchtel” hinterher.
Ich versuche dann schlagfertig zu sein und Scherze gegenüber meinen Freunden zu machen, als ob ich diese Art von Aufmerksamkeit mögen würde.
Doch das ist eine Lüge, ich mache das nur, um vorzutäuschen, dass ich alles im Griff habe.
In Wahrheit habe ich Angst: Zu viele Freunde in Griechenland wurden schon wegen ihrer Art sich zu kleiden zusammengeschlagen, oder weil sie sich in der Öffentlichkeit Zuneigung zeigten.
Und so habe ich noch nie zwei Jungen Händchen halten sehen, wo ich lebe in Griechenland.
Bis gestern. Als ich nachts in Thessalonki die Tsimiki entlang ging. Eine belebte Straße, nun lockdowntotenstill.
Und da sind sie, die zwei Jungen vor mir. Sie nehmen mich wahr und ihre Hände trennen sich.
Ich will sie ansprechen, wie in einem Film: “Bitte nicht. Alle schlafen doch. Wir sind doch unter uns, und ich verspreche, ich bin nicht eifersüchtig.”
Ich will schreien: “Braucht es in dieser beschissenen Stadt wirklich einen Lockdown, damit sich zwei Jungen einfach nur ein klein wenig Zuneigung zeigen können.”
Aber nun sind sie schon weiter, werden kleiner und kleiner, und ich stehe mitten auf der Straße, wie betäubt, starre ihnen hinterher.
Aus sicherer Distanz blicken sie zurück, und ihre Hände finden wieder zueinander.
Hold my hand, it's lockdown baby
21 april 2020: first lockdown
i’ve never seen boys holding hands in public where i live in greece.
there are of course these moments when two boys walk close to each other & for a fraction of a second their hands overlap, giving the impression that they are touching intentionally. like an optical illusion or a magician’s trick that you wish it was not revealed to you, so that you could believe it forever.
i’ve never seen boys holding hands in public where i live in greece.
& certainly i haven’t been brave enough to be that boy with another boy. whenever i walk at the city centre, i always get strange looks for the way i dress or sometimes, youngsters shout “fag” at me. i always try to clap back to them & make a joke out of it to my friends; i make it sound like i love this kind of attention. but i don’t, it’s just my way to pretending i have everything under control. in reality i’m terrified: too many friends in greece got beaten up because of the way they dress, or because they showed their affection to another boy in public.
& so i’ve never seen boys holding hands in public where i live in greece.
until yesterday, while walking down tsimiski street at night, in thessaloniki. always a super-busy street, now lockdown-dead-empty. & yet here they are, these two boys before me. they see me & their hands part. i want to speak to them as if we are in a movie: “please don’t stop. everyone’s asleep. it is just us & i promise not to be jealous.” i want to scream: “this f*cking city. it takes a lockdown for a boy here to be able to express his love for another boy in public.” but they are far away now & i stand in the middle of the street, stupefied, staring at them while they become smaller & smaller. from this safe distance, they look back at me & their hands touch again.