انتظار در قرنطینه
در ۱۸ مارس ۲۰۲۰ همسرم و من در دوحه بیش از ۱۰ ساعت منتظر پروازمان به برلین بودیم. دلیل پروازمان یک بورس طولانی مدت اقامتی بود که به دلایلی٬ زمانی نسبتا طولانی با امید منتظرش بودیم٬ ولی آن انتظار طولانی در دوحه تبدیل شد به پرواز برگشت به تهران.
بازیگر ناخوانده ای وارد صحنه جهانی شده بود: کورونا٬ آلمان مقررات پیشگیری جدیدی وضع کرده بود و برای ورود به به کشور حداقل روادید اقامت یک ساله می خواست و ما هم روادید شنگن داشتیم.
کمی مانده بود به سال نوی ما.
امروزهم ۱۸ مارس است.
سال نوی ایرانی همه ساله رآس دقیقه و ثانیه در۲۰ یا ۲۱ مارس شروع می شود. امسال در ۲۰ مارس٬ ساعت ۱۳ و ۷ دقیقه و ۲۸ ثانیه. قرن جدید هم شروع می شود. در ایران سال ۱۴۰۰ را خواهیم داشت.
از انتظار برای پروازمان به برلین تا انتظار برای پرواز جدید یک سال گذشته٬ یک سال در قرنطینه٬ منتظر و منتظر.
منتظر با همه دنیا برای بهبود وضعیت کورونا٬ روش های موثر درمانی٬ کم شدن محدودیت ها٬ خرد جمعی٬ واکسن٬ شکوفائی دوباره اقتصادی٬ تقسیم عادلانه واکسن ها.
منتظر (بیهوده!) با مردمان کشورم برای اقدامات دولت علیه گسترش سریع کورونا٬ کنترل تورم و گرانی بی مثال٬ منتظر این که اقلا داروها و واکسن ها را به « غربی شیطانی / شرقی مهربان» طبقه بندی نکنند٬ منتظر که اقلا در این سال بد بازداشت ها و اعدام ها کمتر شود٬ منتظر که دولت فقط یک بار عاقلانه رفتار کند.
منتظر با همسرم برای خبر از آشنایان و دوستان که ماه هاست دیداری نداریم٬ منتظر نامه و خبر بچه ها٬ منتظر که در ساعات معین روز تلفن زنگ نزند٬ صبح زود آشنایان خبرهای بد روز گذشته را می دهند و حدود ظهر ادارات معینی دعوتت می کنند برای »یک گفتگوی کوتاه و روشنگرانه»؛ منتظر آرامشی که اینجا از نوادر است.
منتظر با خودم برای لغو ممنوعیت مجدد رمانم توسط اداره ممیزی٬ منتظر این که ترجمه های جدیدم با دست و پای کمتر شکسته از اداره ممیزی برگردند٬ منتظر و مشتاق عادی شدن زندگی روزمره که دیگر ماه هاست ندارم٬ و منتظر شنبه٬ سال و قرن نو: با این امید که سال واقعا نوئی بشود و نه پرواز برگشت!
من عکاسی هم می کنم٬ با موبایل٬ صحنه های خیابانی و طبیعت. چند هفته پیش مچ خودم را گرفتم و متوجه شدم از سوژه هائی عکس می گیرم که »منتظرند«. مثل این صندلی ها پشت میله ها. گرفته شده در نوشهر٬ شهر کوچکی کنار دریای خزر که حدود سه ماه است محل جدید »انتظار کشیدن« ماست!
Warten im Lockdown!
Am 18. März 2020 warteten meine Frau und ich in Doha über 10 Stunden auf unseren Weiterflug nach Berlin. Wir hatten ein aus bestimmten Gründen lang erhofftes, längeres Aufenthaltsstipendium.
Aber aus dem langen Warten in Doha wurde ein Rückflug nach Teheran.
Die Weltbühne hatte einen ungeladenen Akteur: Corona. Deutschland hatte neue Schutzmaßnahmen eingeführt und verlangte für die Einreise zumindest ein D-Visum, und wir hatten nur Schengen-Visa.
Das war kurz vor unserem Neujahr.
Und heute ist wieder der 18. März!
Nach Iranischem Kalender beginnt das Neujahr sekundengenau am 20. bzw. 21. März. Heuer beginnt am 20.03. 13 Uhr, 7 Minuten, 28 Sekunden auch ein neues Jahrhundert. Wir schreiben in Iran nun das Jahr 1400!
Zwischen dem Warten auf den Weiterflug und dem Warten auf einen neuen Flug ist ein Jahr vergangen, ein Jahr des Wartens im Lockdown: Gewartet und gewartet:
Gewartet mit der Welt auf die Besserung der Covid-Lage, auf effektive Heilmethoden, die Lockerung des Lockdowns, Massenvernunft, Impfstoffe, einen neuen Wirtschaftsaufschwung, auf gerechte Verteilung der Impfstoffe.
Gewartet (vergebens!) mit meinen Landsleuten auf Maßnahmen der Regierung gegen die rasche Corona Verbreitung, auf eine Kontrolle der beispiellosen Inflation und Teuerung, darauf, dass wenigstens Medikamente und Impfstoffe nicht in „bösen Westen / guten Osten“ kategorisiert werden und dass es zumindest in diesem schlimmen Jahr weniger Inhaftierungen und Hinrichtungen gibt; darauf, dass sich die Regierung nur einmal vernünftig verhält.
Gewartet mit meiner Frau auf Meldungen von Bekannten und Freunden, die man seit Monaten nicht mehr trifft, auf die Post von den Kindern, darauf, dass das Telefon zu bestimmten Tageszeiten nicht läutet: In frühen Morgenstunden ruft man an, um schlechte Nachrichten vom Vortag weiterzugeben, gegen Mittag wird man von „bestimmten Behörden“ für ein „kurzes klärendes Gespräch“ eingeladen; auf entspannte Zeiten, die hier eine Seltenheit sind!
Gewartet mit mir selbst auf die Aufhebung des erneuten Verbots meines Romans durch die Zensurbehörde; darauf, dass meine neuen Übersetzungen von dieser Behörde weniger zerstückelt zurückkommen, gewartet, sehnsüchtig, auf einen normalisierten Alltag, den ich seit vielen Monaten nicht mehr habe, und gespannt auf Samstag, auf das neue Jahr und Jahrhundert: In der Hoffnung, dass daraus ein NEUES Jahr wird und nicht wieder ein Rückflug!
Ich fotografiere oft mit meinem Handy, Straßenszenen und Natur. Vor ein paar Wochen habe ich mich dabei ertappt, wie ich Objekte suche, die auch „warten“. Wie diese Stühle hinter einem Gitter. Fotografiert in Noschahr, einer kleinen Stadt am Kaspischen Meer, seit knapp drei Monaten unser neuer Ort des „Wartens“.
(Vom Autor selbst ins Deutsche übersetzt.)
Waiting in lockdown
On March 18th, 2020, my wife and I were waiting in Doha for over 10 hours for our flight to Berlin. We had a long-term residency scholarship for which we had been hoping for a long time, for certain reasons, but the long wait in Doha turned into a flight back to Tehran.
An unsought actor had entered the world stage: Corona. Germany had introduced new precautionary measures and required at least a D visa for entry, and we only had Schengen visas.
That was just before our new year.
And today is March 18th again!
According to the Iranian calendar, the New Year begins on March 20th or 21st, calculated down to the exact minutes and seconds. This year it is on March 20th at 1:07:28, and a new century begins. In Iran it is now the year 1400!
A year has passed from our waiting for the long-distance flight to Berlin to another waiting for a new flight, a year of waiting in lockdown: Waiting, and waiting.
Waiting with the world for an improvement in the Covid situation, effective treatments, easing of the lockdown, wisdom of the crowd, vaccines, a new economic upswing, and fair distribution of vaccines.
Waiting (in vain!) with my compatriots for the government’s measures against the rapid spread of Corona; control of the unprecedented inflation; that at least drugs and vaccines are not categorized into “bad west / good east”; that at least in this single bad year fewer arrests and executions take place; that the government behaves sensibly for once.
Waiting with my wife for news from acquaintances and friends we haven’t met for months; for mail from our children; for the phone not to ring at certain times of the day: friends call you up early in the morning to pass the bad news of the day before on to you, or you are invited around noon by “certain authorities” for a “short clarifying discussion”; and waiting for relaxed times, which are a rarity here!
Waiting with myself for the new ban on my novel to be lifted by the censorship authority; waiting for my new translations to come back “less dismembered” from this authority; eagerly waiting for a normalized everyday life that I haven’t had for many months, and looking forward to Saturday, the new year and the new century: in the hope that a NEW year brings something new and not a return flight again!
I take pictures, often, with my cell phone, of street scenes and nature. A few weeks ago I caught myself looking for “objects” that were also “waiting”. Like those chairs behind bars. Photographed in Noschahr, a small town on the Caspian Sea, our new place of “waiting” for almost three months.
Translation: Sina Hosseinizad
Teilen
Mahmoud Hosseini Zad
Mahmoud Hosseini Zad, born in 1946, is a theater and prose writer and one of the most important Iranian translators of German-language literature into Persian. In recent years, he has translated almost exclusively contemporary works (by Judith Hermann, Ingo Schulze, Uwe Timm, and many others). In 2013 he was awarded the Goethe Medal.
Mahmoud Hosseini Zad, geboren 1946, ist Theater- und Prosaautor und gehört zu den bedeutendsten iranischen Übersetzern deutschsprachiger Literatur ins Persische. In den letzten Jahren übersetzte er fast ausschließlich zeitgenössische Werke (von Judith Hermann, Ingo Schulze, Uwe Timm und vielen anderen). 2013 wurde er mit der Goethe-Medaille ausgezeichnet.
Mahmoud Hosseini Zad, born in 1946, is a theater and prose writer and one of the most important Iranian translators of German-language literature into Persian. In recent years, he has translated almost exclusively contemporary works (by Judith Hermann, Ingo Schulze, Uwe Timm, and many others). In 2013 he was awarded the Goethe Medal.
